می آموزم که در این گذرگاه
کمی اندیشه ام را فرا خوانم
بر قریه ی تباهی می شورم
بر سفره ی بی توشه ی زندگی
صبا دامن وزیدن می گشاید
بر هوای ابری جان
ستاره می پراکند
و دل
اندوه را
به بیابان امید
فرا می خواند.
مجموعه شعر زندگی را
پر شور می خوانم
پرسشی بی انجام گوشم را باز می نوازد
اما صدای بال هزاران خاطره
مرا محو می سازد.
فرشته کاظمی(از کتاب حقیقت زندگی من)